Reisverslag Glastonbury

Vertrek naar Engeland 28-6-2023

We zijn vandaag om 4.15 opgestaan omdat we op tijd in Calais moeten zijn voor de boottocht. Dit lijkt erg vroeg maar we moeten rekening houden met vertragingen. Dit blijkt ook nodig te zijn want bij Antwerpen rijden we in een file van een uur. Gelukkig komen we op tijd aan bij het P&O loket en we kunnen vlot doorrijden. Na een controle bij de douane mogen we doorrijden. We komen uit bij een rotonde met wel zes afritten. Welke moeten we nemen? Na twee rondjes te hebben gereden maken we maar een keuze, de meest linkse afslag. Na honderd meter rijden blijkt dat we de ’exit lane’ hebben gekozen. We kunnen ook niet meer terug en belanden weer op de snelweg. We moeten ergens keren en weer terug naar de haven. Door dit hele gedoe missen we de boot en moeten we drie uur wachten op de volgende boot. Ons geduld wordt op de proef gesteld. De overtocht is prettig, we halen in de cafetaria wat lekkers. Als we de boot afrijden moeten we nog vier uur rijden naar Glastonbury. We komen uiteindelijk om 19.00 uur lokale tijd aan en worden hartelijk ontvangen door Mark en Georgie. Het zijn hele vriendelijke mensen en tonen echte interesse in ons. Het huisje staat achter in de tuin. In het huisje staan twee bedden, een nachtkastje en een klein kastje met koffie en ontbijt spullen. We krijgen hier een campinggevoel van. We gaan vroeg naar bed na zo’n lange intensieve dag. Gelukkig zijn de bedden comfortabel en we vallen allebei snel in slaap.

Naar de Tor 29-6-2023

Als we wakker worden vraag ik Max of hij nog iets bijzonders heeft gedroomd. Hij verteld dat hij het volgende heeft gezien:

• De Tor en aartsengel Michael
• Het oog van een draak
• Een bos
• Cercunnos (de natuurgod) en engelachtige natuurwezens

Het is een mooie zonnige maar relatief koele ochtend. We doen allebei een korte broek en T-shirt aan en besluiten om eerst naar de Tor te gaan. We nemen een kop koffie en smeren een broodje voor het ontbijt en een aantal extra om later op de dag te eten als lunch.  De wandeling naar de Tor verloopt via een aantal schitterende paden door bosjes en door weiden. Op een gegeven moment zien we vanuit een weide van onderaf de Tor al. Het valt ons op hoe hoog de heuvel is waar de Tor op staat. Max maakt van dit uitzicht een kort filmpje en besluit deze als Reel op Facebook te plaatsen. Binnen de kortste keren krijgen hij al reacties. Als we iets verder lopen komen we een jonge dame tegen bij een poortje. We vragen haar of ze ook helemaal naar boven gaat, maar ze verteld dat ze naar de ’orchard’ oftewel boomgaard gaat, want daar is ook fijne energie.

We besluiten om ook eerst naar de boomgaard te gaan. Daar aangekomen zien we dat de boomgaard met appelbomen zich op een helling bevind. We zien een aantal groepjes mensen in het gras zitten en besluiten naar het groepje te lopen dat het verste naar beneden samen zit. Als we daar aankomen zien we een tent, een aantal matrassen en een kampvuur met een waterketel en een pannetje. Er zijn 5 mannen. Twee Duitsers, een Portugees en twee Engelsen. Ze kamperen hier al een week. Ze hebben al een aantal keer bezoek gehad van de parkwachter die hen sommeerde het kamp op te breken en het terrein te verlaten. Vandaag gaan ze weg. We krijgen koffie aangeboden. Een Duitse jongen speelt gitaar en de Portugese man zingt zachtjes. We krijgen allebei een hippie gevoel. Als de koffie op is besluiten we weer verder te gaan.

Tijdens de wandeling omhoog vraag ik aan Max of Michael nog iets heeft aangegeven. Hij geeft aan dat Michael het volgende zinnetje tegen hem heeft verteld: ‘’Het is goed dat jullie hier zijn, het gaat jullie iets brengen’’. Tijdens het wandelen krijgt Max een ingeving: we moeten de komende dagen een kaartendeck kopen. Als we boven aankomen moeten we allebei even op adem komen. Het is toch nog een hele klim. Het uitzicht is schitterend en we kunnen in alle richtingen ver kijken. Het waait erg hard. Als we een broodje gegeten hebben besluiten we weer naar beneden te gaan en vanavond weer terug te komen om de zonsondergang te zien. Onderweg lopen we langs de tuinen van Chalice Well en besluiten deze te bezoeken. Dit is een oase van rust en trekken de schoenen uit om onze voeten in het koude bronwater af te koelen. We gaan nog even bij de bron zelf zitten. Het voelt er sereen. Op weg naar de uitgang lopen we het shopje binnen. Het oog van Max valt op de ‘Star seed oracle card set’. Deze voelt goed en kopen we.

In de Main Street van Glastonbury gaan we naar een restaurant om wat te eten. Het was heerlijk. We gaan terug naar het huisje om even uit te rusten. We trekken ‘for fun’ een kaart uit de oracle deck. Max trekt de kaart ‘Messenger’ en ik de kaart ‘Double mission’. Voordat we terug gaan naar de Tor doen we een lange broek en jas aan, want het begint fris te worden, zeker als de zon straks onder gaat. 

Als we de Tor bereiken zijn er best veel mensen. In de Tor zelf is een man met een drum. Als hij hierop speelt geeft die een diep indringend gevoel. Max maakt hier een filmpje van en plaatst het op Facebook. De zonsondergang is erg mooi maar niet helemaal perfect want aan de horizon ligt een wolkendek. Met dit oranje licht van de ondergaande zon en het indringende geluid van de drum is dit een mooi moment. Als ik aan Max vraag wat hij hier bij voelt dan voelt hij oerkracht.

Drakenei, Clair en Glastonbury Abby 30-6-2023

Vandaag bezoeken we een paar winkels. We kopen een ‘Green witch Tarot card deck’ en twee kleine drakenbeeldjes. De kassière vraagt of we geïnteresseerd zijn in draken, omdat we de 2 beelden afrekenen. Ik vertel dat zowel ik als Max een draak als gids hebben. De draak van Max zit nog in het ei. Ze kijkt ons aan en verteld dat er op de heuvel van de Tor ook een drakenei is, nabij drie bomen. Max en ik kijken elkaar aan en besluiten vanavond voor de derde keer naar de Tor te gaan om het drakenei op te zoeken.

We lopen naar de oude abdij van Glastonbury. Dit is een ruïne maar nog steeds indrukwekkend. Net als vier jaar geleden gaan we een tijdje op de grond liggen, omdat hier energiebanen door de aarde lopen. We lopen de hele tuin door en eten heel rustig een broodje aardbeienjam op een bankje.

Na twee uur gaan we weer naar de Main Street om bij hetzelfde restaurant als gisteren wat te drinken en te eten. Tijdens het drinken doen we voor de oefening voor ons beide een tarot reading. In het restaurant is alleen nog een ronde tafel met vijf stoelen beschikbaar en hier nemen we plaats. Als we aan het eten zijn komt er een vrouw aanlopen en vraagt of ze bij ons aan een van de overgebleven drie stoeltjes mag plaatsnemen. Als we het eten op hebben vraag ik aan haar of ze hier op bezoek is of dat ze hier in Glastonbury woont. Ze verteld dat ze Clair heet en al dertig jaar hier woont en als beroep een medium is. We raken in gesprek en ik vraag haar of ze Max even wil lezen. Rechts naast Max ziet ze een spirit met een hele krachtige energie (dit is Lena) en aan de linkerkant van Max ziet ze ook een spirit, maar deze wil zich niet laten zien (dit is Morrigan).

Bij mij ziet ze dat ik vorige levens heb in Denemarken en Mongolië. Ze ziet ook dat ik meer kennis heb dan ik me nu bewust van ben. Deze kan ik niet bereiken omdat er een slot op zit. De sleutel van het slot ben ik in dit of een vorig leven verloren. Ze verteld dat we naar Wayland Smithy long burrow moeten gaan om een ceremonie uit te voeren om mij weer toegang te laten krijgen tot de oude kennis. Ze geeft de energetische sleutel aan Max. ‘’Max weet wel hoe hij het moet doen’’ zegt ze.

We lopen weer terug naar het huisje om even uit te rusten en een lange broek en jas aan te doen omdat het behoorlijk fris kan zijn bij de Tor. Onderweg naar de Tor spettert het een beetje. Voor de zekerheid hebben we een paraplu meegenomen maar deze hebben we niet nodig. Als we bij de heuvel aankomen vraag ik aan Max hoe we het zullen aanpakken. Max zegt dat hij even niks doet dat ik zelf moet uitvinden waar het drakenei is en er dan contact mee moet maken. Aan de voet van de heuvel sluit ik mijn ogen en stel me open. Ik voel dat het ei zich aan de rechterkant van de heuvel bevindt. Als ik kijk zie ik drie beuken staan met paarskleurig bladeren, omgeven door bomen met groene bladeren. Ik voel dat het ei de helft zo groot is als Matsui, dus iets van 60 centimeter. Het ei is groen en ik voel dat het vrouwelijke draakje ook groen is. Het komt net als Matsui ook van de planeet Dracania. Ik krijg de naam Emira door. Als we even later boven bij de Tor zijn zie ik (eigenlijk voel ik het) dat Matsui en Kurumi (engel in Max’ gidsenteam) bovenop de toren staan en Lena ernaast. Morrigan ben ik even kwijt. Max verteld dat Morrigan het ei aan het ophalen is. Als Emira boven is gaat ze met Matsui spelen door om elkaar heen te draaien. Ik vraag aan Emira of ze met ons mee naar huis komt maar ze antwoord weifelend. Max zegt dat Emira inderdaad mee gaat, maar na een tijdje gaat ze weer naar de toren terug. Morrigan zal haar dan weer naar Glastonbury teleporteren.

Wayland Smithy 1-7-2023

In de morgen nemen we afscheid van Mark en Georgie en rijden naar Wayland Smithy, een ritje van ongeveer twee uur. Daar aangekomen kunnen we de auto parkeren en moeten we nog een kwartiertje te voet naar de grafheuvel. We zijn er al eerder geweest maar het valt me op hoe groot de grafheuvel is. Ik maak wat foto’s en we gaan even op de grond liggen om tot rust te komen. Na een half uur zegt Max dat we vijftien gele bloempjes moeten plukken voor de ceremonie. Als we deze hebben gaat we de de rechter ruimte van de grafheuvel in. Hier legt Max de gele bloempjes op de grond en legt er in een cirkel steentjes omheen. Later legt hij er wat kleine takjes en grassprieten overheen. We gaan even kort gronden en mediteren en dan vraagt Max of ik mijn handen in de zijne leg. Ik moet in mezelf uitspreken wat ik graag wil bereiken en waar ik graag vanaf wil. Als ik dit heb gedaan moet ik in zijn handen blazen en proberen de blaadjes en takjes aan te steken met een aansteker. Dit lukt echter niet, maar de vochtige blaadjes smeulen wel een beetje, waardoor en een beetje rook komt in de kleine ruimte. Volgens Max is dit voldoende. Mijn ‘’wensen’’ gaan met de rook de ether in.

Als we naar de auto lopen vraag ik aan Max wanneer ik de sleutel heb ontvangen. ‘’Heb je dat dan niet gevoeld?’’. Als ik ontkennend antwoord zegt hij dat ik er maar even goed over moet denken. Ben benieuwd wat deze ceremonie me zal brengen. Vanaf Wayland Smithy rijden we terug naar Dover. We zullen deze avond in een hostel verblijven. Onderweg rijden we in een enorme file. Matrixborden geven aan dat er een auto in brand staat. Na vier uur stilstaan kunnen we eindelijk verder. Nog nooit heb ik in zo’n lange file gestaan. We komen om 23.00 uur pas in het hostel aan.

Naar huis 2-7-2023

We staan om 7.30 op en halen een een kop koffie bij een tankstation. Het ritje naar de boot is maar 10 minuten. Verder verloopt alles eigenlijk goed. Op weg naar huis stoppen we een paar keer om te plassen en wat te drinken. Geen onverwachte zaken verder, zoals files bijvoorbeeld. Onderweg bespreken we nog even de afgelopen dagen.

Wat ons betreft hebben we best veel tegenslagen gehad door de files en het missen van de boot. We voelen dat het thema van deze week geduld is. Dit zal vast ook te maken hebben met het uitbrengen van het boek ‘Starchild Max’ en het bedenken van een promotiecampagne, maken van een website en het uitwerken van opleidingen en workshops die we via SmitAcademy.com gaan aanbieden. Je kunt ook niet alles plannen, het komt zoals het komt.

Terwijl ik de aantekeningen uit het boekje verwerk in deze tekst, bedenk ik me dat Max de eerste dag het volgende doorkreeg:

• De Tor en Michael; de Tor had inderdaad een prominente rol en Michael hebben we gezien en gesproken.
• Het oog van een draak; dit is het ei met Emira erin dat we hebben gevonden.
• Een bos; dit is het bezoek aan de grafheuvel Wayland Smithy.
• Cercunnos en engelachtige natuurwezens; ik denk nu dat dit te maken heeft met de ceremonie die we hebben gedaan.